Ağacın dalından kopan elma gibi,
tuttum elinden.
Kuru dallarına takılan,
torba gibi sarıldım sana.
Pervaneler turlarken etrafta,
açan çiçekleri bile suladım.
Buz gibi oldu buralar,
ama hiç usanmadım.
Aşk dedikleri mevsim, geçmek bilmedi.
Derinlere daldık diye, kimse boğulmadı.
Aslında kimse kimseyi, aldatmadı.
Rüzgarın dilinden,
gülümseyen masallar anlattım sana.
Güneşin elinden tutan,
esmer bir adam hakkında!
Yapraklarına saldıran, küçük böcekler sardı etrafımızı.
Bütün yapraklarını öptüm.
İyi gelir diye!
Hiç usanmadım.
Aşk dedikleri hasret, bitmek bilmedi.
Uzak kaldık diye, kimse ama kimse ölmedi.
Aslında bu mesele, hala bitmedi.
En ince dallarına,
Kırmızı kurdelalar bağladım.
Güzel dileklerimi,
beyaz tenine dağladım.
En derin arzularımı,
köklerine yolladım.
Büyük bir orman gibi, yaşa istedim sadece.
Aşk dedikleri acı, bu yüzden bitmek bilmedi.
Hatıralarda yaşadık diye, kimse ama kimse delirmedi.
Aslında bu kalp, sadece senin içindi.
Cesur da olsak!
Korkarız be ağaç!
Bize üzerine gidecek bir şeyler lazım!
Haberin olsun diye söylüyorum!
Sana Aşığım!
Sağlıcakla kal!
Kopyalanamaz © 2012 whereishuman. Ellerimle yaptım & Mutlu Ereriş
Çok güzel betimlemelerle dolu keyifli bir şiir, gönlünüze sağlık, zevkle okudum.
hep bir umut var diyorum. sizde bu enerjiyi taşıyorsunuz Aydek. keyf olsun.
Çok tatlısın. Keyf olsun 🙂