Sürtünerek Guruldayan Güvercin

Şiir için rüzgarlı derler. Nasıldır, bilirsiniz! Pudra tenli kadının, esmer yüzü gibi, fiyonk fiyonk saçlarına benzer!

Şiir, kısa boylu bir kadının göz yaşları gibidir. Göz doldurur, gece gece! Halimden anlayan gelsin desen. Halinden anlamayan gelir! Dizleri yere vursun desen. Baş kaldırırlar! Sen sen ol dediklerin, her şeyin olur!

Şiir, boş bakışlarıma anlam aramak gibidir. Ölümsüzlüğü, kurtarıcı bir ışıkla aydınlatır. Ve camdan yapılmış parlak bir göz gibi, güneşe benzer! Dünyanın içinde boğulup kurtulduğu, dipsiz bir gölde sınava girer, yüreğinizi tazelersiniz!

Mürekkep yalayan insanların kendini kurtarması için neye gereksinimi varsa hepsi şiirdir.

Şiir, müzikal bir huzursuzluk, ateşli bir sevinç ve hoşnutsuzluktur. Sanki kanıma giren, yabancı bir madde gibidir. İhtiyar göğsümden, bir kurtarıcı olarak fışkırır. İnsan benliğimden, çok daha derindir. Her zaman yeni ve pürüzsüz bir gülücük gibidir.

Şiir, kendi hayatını yarım yamalak güvence altına alan, çevresine diktiği ahlak, din ve vatan gibi çitleri yıkan, batmış sevinç ve kederler gibi yukarıya çıkan, rüzgar, deniz, ateş, kadın ve ekmek gibi, her günün yüz yıllık öğelerine, bekaretini katandır.

“Siz arzuyu seviyorsunuz efendim, arzu edileni değil!”

Üç beş kişinin dilinden anlayan, nasıl hayatını yaşıyorsa, herkesin dilinden anlayan, öyle yaşar hayatını. İlham gelince, gözler kapanır. Küçük bir kıvılcım, kendini ateş sanır. Ateşi bulduk diye sevinsek, sönene kadar için için yanardık. Ömür bizi bulduğunda ölsek, ömrü bu kadardı der, yine yaşardık. On iki mısralı şiirden, üç kıta okusak, asla ama asla doymazdık. Uzun cümleler kurup anlatsak, bizi kimse dinlemezdi! Kısa cümlelerde, dinlenebilecek gibi değildi zaten!

Kısacası; Yarattığınız neyse, yaşadığınız odur! Şiir, vahşi kuş kaçmak için kanat çırptığında, çivit mavisi denizi çalkalayan yaşamın ta kendisidir!

Bu sefer yazmak yerine seslenmek istedim!
– Sürtünerek guruldayan, güvercinim’e –

Mutlu Ereriş