Hafif Yağmur Çiseliyordu

Gece, hafif yağmur çiseliyordu.

Geniş kaldırımda yavaşça yürürken, defalarca boyanmış ayakkabılarım, nemli nemli parlıyor ve siyah çizgili pantolonum, gölgemin üzerine tatlı bir akışla süzülüyordu.

Uzun kabanımın yakalarını kaldırmış, kaldırımın hız kesmeyen şeritlerini takip ediyordum. Ütülü pantolonum kırışmasın diye, dikkatle attığım o adımlar. Siyah, keskin ve sivri burunlu ayakkabılarıma takılıyordu.

İçi geçmiş bir adamın kollarını arkasında bağlayıp kendini sokaklara attığı şık bir sonbahar akşamında “Öldüğün gün istediğin kadar izin kullanabilirsin!” dedim kendi kendime. “Tıpkı defalarca boyanmış bir ayakkabı gibi kaldırımın hız kesmeyen şeritlerinde dolaşıp, ölmek istiyordum!”

Düşüncelerim beni tatmin etmediğinde, eminim bu size de olmuştur. “Küçük bir delik, koca gemiyi batırır!” derdim. O gece tren raylarının arasından geçerek evime gitmeye işte bu yüzden karar vermiştim. Evime giden yolun, önce rayları takip etmek, sonra da raydan çıkmak olduğunu kesinlikle biliyordum. Saygı duyduğum tüm o alimlerde biliyordu. Hatta bir tanesi şey demişti. “Bizde yanlış olmaz, olmuşsa da yanlışlıkla olmuştur.”

-Hafif Yağmur Çiseliyordu-

Küçük bir lokomotifin buharı ensenizde tütüyorken, raydan çıkmak saçma olurdu öyle değil mi? Sigaramı dudaklarıma götürüp tek bir nefes almak için yağmurlu hava da ellerimi cebime sokmuş, deli gibi ateşimi arıyordum. Yalpalaya yalpalaya yürüyen bu yaşlı adamın, ciğerlerinde birikmiş dumanı yutarsam, belki boğulabilirdim.

Lakin, tüm bunları planlarken o şekilde ölmek asla intihar sayılmayacaktı!

O yüzden siren sesleri önce kızıl bir parça güneşi sırtıma fırlatıp, tüm sıcaklığıyla kanımı kaynattı. Sonra da kınından kurtulan demir yığını omurgamı ikiye ayırıp, damarlarımdaki kanı kalbim yerine rayların arasındaki çakıl taşlarına boşalttı.

Tıpkı her gün yediğim öğle yemeğinde gibiydim. İskelenin ucuna oturmuş, ayaklarımı suya uzatmış, yanlışlıkla suya düşüyordum. Ölsem, umurlarında olmayacak adamlar bana uzatacak ip ararken, o hayat dolu genç suya atlayıp beni kurtarıyordu.

İşte bu yüzden bu yağmurlu sonbahar akşamında resmen intihar ettim. “Öldüğün gün istediğin kadar izin kullanabilirsin!” dedim kendi kendime.

“Yeterince ezik toplarsan, bir balinayı bile katledebilirsin!”

Küçük ama önemli not: Sevgili ve çok değerli okur! Yazılarımı beğeniyor ve takip ediyorsan. Senden bir ricam var! Lütfen okumalardan hemen sonra en az bir kez reklamlara dokun. Toplanan gelir hayvan dostlarıma gidecek. Çok teşekkürler.

Mutlu Ereriş
Edebiyat